درِ اين خانه ي متروکه ي ويران را کسي ديگر نمي کوبد

کسي ديگر نمي پرسد چرا تنهاي تنهايم

و من چون شمع مي سوزم

و ديگر هيچ چيز از من نمي ماند

و من گريان و نالانم

و من تنهاي تنهايم

درون کلبه ي خاموش خويش اما

کسي حال من غمگين نمي پرسد

و من درياي پر اشکم که طوفاني به دل دارم

درون سينه پر جوش خويش ، اما

کسي حال من تنها نمي پرسد

من در ماتم از دست دادن تو خون میگیریم

عشق من حالا که نیستی

میشه حداقل به خوابم بیای